Και να τος! Φτερωτός ξεπροβάλει.
Απ τη μια θέλω το βέλος του να μου τρυπήσει την καρδία και να με διαπεράσει.
Απ την άλλη τρέμω στην ιδέα της πληγής αυτής.
Το χέρι μου έχω απλώσει και περιμένω να μαζέψω απ τα φτερά του πούπουλα.
Λευκό στεφάνι τα φαντάζομαι γύρω απ τα μαλλιά μου.
Πρωί βράδυ να υπάρχω με αυτό....
Να κοιμάμαι και να ξυπνάω μόνη μου, φορώντας το όμως.
Χαμογελώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου