Baby Douglas

Ο ήχος των νέων αναμνήσεων.

Καμιά φορά αισθάνομαι τυχερή και όταν αισθάνομαι έτσι, χαμογελάω!

Λούσιφερ

Υπήρξα πολύ ανήσυχη τον τελευταίο καιρό.

Από το πρωί που σηκωνόμουν ένιωθα το στομάχι μου να ανακατεύεται και το κεφάλι μου να πάει να σπάσει. Προσπαθούσα από το πρωί μέχρι και το απόγευμα τουλάχιστον, κάθε μέρα, να κάνω τα μάτια μου να σταματήσουν να με τσουζουν. Τα έτριβα με τα χέρια μου τόσο δυνατά που σχεδόν θα μπορούσα να τα είχα ξεριζώσει...

Ένα απόγευμα τρελαμένη από τους πόνους έφυγα βιαστικά από το σπίτι για να κρυφτώ από τα βαρετά μάτια των γονιών μου. Καθώς έπαιρνα τους δρόμους χανόμουν στα στενά της πόλης ενώ έξυνα με βια τις πληγές της πλάτης μου.

Τα μαλλιά μου ήταν άλουστα και ανακατεμένα, φορούσα μια λεύκη φόρμα της οποίας οι τσέπες είχαν γίνει κόκκινες από τα ματωμένα μου χέρια, αθλητικά παπούτσια, ένα μαύρο t-shirt και ένα φούξια τεράστιο φουλάρι που έκρυβε όλο το λαιμό και το σαγάνι μου. Η εμφάνιση ήταν απαγορευτική στο να συναντήσω τον άντρα της ζωής μου....

Περπάτησα στο πεζοδρόμιο περίπου μια ώρα. Απλώς κοιτούσα μπροστά και κάπνιζα.

Περνώντας έξω από μια βιτρίνα με κοστούμια, μηχανικά τελείως γύρισα το κεφάλι μου για να την κοιτάξω. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε έναν Κύριο, ο οποίος στεκόταν όρθιος, δυο σχεδόν μέτρα πιο πίσω από τις κούκλες της βιτρίνας.

Στεκόταν ακίνητος, χαμογελαστός και επιβλητικά όμορφος απέναντί μου.

Δεν είχα ξαναδεί ποτέ αυτή την ομορφιά σε χαμόγελο και αυτή την αρχοντιά στα μάτια κάποιου.

Δε χρειάστηκε καν να μπω μέσα για να βεβαιωθώ ότι αυτός ο Άντρας κρυβόταν στα παιδικά μου όνειρα. Μέσα από το μαγαζί ερχόταν η μυρωδιά από το κάρβουνο που κουβαλούσε εκείνο το παιδάκι που κρυβόταν στο δωμάτιο μου και έκλαιγε, τρομάζοντας έτσι τα όνειρα μου. Και μέσα σε κάθε όνειρο, όταν σηκωνόμουν από το κρεβάτι να το βρω, εκείνο εξαφανιζόταν και εγώ ξυπνούσα ακαριαία ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι σα να μην είχα σηκωθεί ποτέ.

Πάνε γύρω στα δέκα χρόνια που έχω σταματήσει να το βλέπω και σχεδόν τέσσερα που έχω σταματήσει να το μυρίζω.

Την τελευταία φορά μάλιστα που είδα αυτό το όνειρο, είχα επιχειρήσει να μάθω το όνομα του αγοριού αλλά δε τα κατάφερα.

Καθώς έκανα την τελευταία σκέψη, εκείνος σχημάτιζε μια λέξη με τα χείλη του.....Αργά και σταθερά. Κατά την ολοκλήρωση της λέξης, πρόσθεσε και ένα υπέροχα ρομαντικό χαμόγελο, κοιτάζοντας με στα μάτια, γεμάτος νοσταλγία..

Πρέπει να μου έλεγε το όνομα του.

Νομίζω η πρώτη συλλαβή ήταν “Λού”......

Μπλού Τζίνς

Χωρίς λόγια σήμερα.

Τις περισσότερες φορές.

Σχεδόν πάντα.

Χωρίς λόγια...

Don't fear the reaper

Φάε ψυχή μου εσύ που ξέρεις να χορταίνεις με αέρα και νερό.

Μόνο η τρύπια κουρτίνα μας έμεινε στο παράθυρο, 

για να μπορούμε να πάρουμε λίγο αέρα και να δούμε έξω.

Να δούμε ή να αντικρίσουμε;

Να αντικρίσουμε στο κάτω κάτω τι;

Λάσπη. Χώμα και νερό. Αυτό είμαστε.

Κενοί, αδιόρθωτοι, άξιοι της μοίρας μας.

Με ένα στόμα και μια φωνή αυτοαποκαλούμενοι 

ζητιάνοι της ανθρωπιάς και της αγάπης.

Αγάπη;

Υπήρξε ποτέ μέσα μου, 

πάνω μου,

κάτω μου,

δίπλα μου,

απέναντι μου; 

Υπήρξε κάπου με σάρκα και οστά στη ζωή μου ή

χόρεψε λιγάκι στα παιδικά μου όνειρα;

Κενή σχεδόν αναρωτιέμαι σαν μωρό παιδί...

Γιατί όλα αυτά δίχως ίχνος ελέους;

Το γκρι, το ποδοπατημένο.

Δεν έχω κάτι νομίζω να περιμένω πια.
Θέλω να πέσω κάτω και να αρχίσω να χτυπιέμαι στο πάτωμα, φωνάζοντας και βρίζοντας για τη μεγάλη απώλεια που γεύτηκα στη ζωή μου.
Κοιτάζω τον τοίχο απέναντι και το μόνο που βλέπω, είναι η θολή εικόνα που δημιουργούν τα μάτια μου πριν εκείνο που το μυαλό έχει διατάξει  αντικρίσω.
Γεύεσαι έρωτα και πεινάς.
Ακούς οτιδήποτε και απολογείσαι.
Οσφραίνεσαι τις παλάμες  και αναρωτιέσαι.
Ξυνεις το λαιμό  και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια ξαγρυπνώντας.
Παντού η ανάμνηση από μια στιγμή που δεν υπήρξε ποτέ.
Τόσο έντονη και βροντερή, σα να προσπαθεί να σου θυμίσει ότι δεν υφίσταται.
Ξύπνα, σου φωνάζει.
Ξύπνα, και δες τα όνειρα σου έξω απ το παράθυρο να λιώνουν στη βροχή.
Εκεί φτιάχνονται οι αναμνήσεις! Στο βρεμένο πεζοδρόμιο. Το γκρι, το ποδοπατημένο.
Μα τι κακιά ανάμνηση που έχω, αναρωτήθηκα για μερικές στιγμές.
Κλείνω τ' αυτιά μα δε σωπαίνει....
Σκύβω το κεφάλι και γελά....
Αν της δείξω τα δόντια μου;

The figurehead

 Αλλαγή του τελευταίου αριθμού. 2. Ο αριθμός 2. Κάποτε για μένα είχε σημασία το "9", όχι σαν αριθμός αλλά σαν περιοδικό. Εβδομαδιαίο γεμάτο χρώματα, σχέδια και λέξεις. Οι περισσότερες με σημασία και ερμηνείες πολλών αστέρων μέσα στο μυαλό μου. Κάθε καρέ ήταν η αποκωδικοποίηση των δικών μου θέλω, μπορώ και ονειρεύομαι. Τότε νομίζω ήταν τα χρόνια του 4, του 5 ίσως  και του 6. Τα χρόνια που πριν από αυτούς τους αριθμούς βάζαμε το μηδέν. Όχι επειδή μας άρεσε  αλλά επειδή δε γινόταν αλλιώς.

Πόσες ημέρες περάσανε μπροστά από τα μάτια μου άραγε μέσα σε όλα εκείνα τα χρόνια; Ημέρες με εικόνες ή χωρίς. Με γέλιο ή χωρίς. Με νεύρα ή χωρίς. Όλες όμως με τη λαχτάρα της "Τετάρτης του 9"! Κάθε Τετάρτη ήταν η μέρα με τη χρυσόσκονη. Η μαγική μέρα που μου υπενθύμιζε ποια είμαι. Μια γλυκιά αφύπνιση.

Αναρωτιέμαι. Μονο εγω χάθηκα στην ευθεία;