Το γκρι, το ποδοπατημένο.

Δεν έχω κάτι νομίζω να περιμένω πια.
Θέλω να πέσω κάτω και να αρχίσω να χτυπιέμαι στο πάτωμα, φωνάζοντας και βρίζοντας για τη μεγάλη απώλεια που γεύτηκα στη ζωή μου.
Κοιτάζω τον τοίχο απέναντι και το μόνο που βλέπω, είναι η θολή εικόνα που δημιουργούν τα μάτια μου πριν εκείνο που το μυαλό έχει διατάξει  αντικρίσω.
Γεύεσαι έρωτα και πεινάς.
Ακούς οτιδήποτε και απολογείσαι.
Οσφραίνεσαι τις παλάμες  και αναρωτιέσαι.
Ξυνεις το λαιμό  και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια ξαγρυπνώντας.
Παντού η ανάμνηση από μια στιγμή που δεν υπήρξε ποτέ.
Τόσο έντονη και βροντερή, σα να προσπαθεί να σου θυμίσει ότι δεν υφίσταται.
Ξύπνα, σου φωνάζει.
Ξύπνα, και δες τα όνειρα σου έξω απ το παράθυρο να λιώνουν στη βροχή.
Εκεί φτιάχνονται οι αναμνήσεις! Στο βρεμένο πεζοδρόμιο. Το γκρι, το ποδοπατημένο.
Μα τι κακιά ανάμνηση που έχω, αναρωτήθηκα για μερικές στιγμές.
Κλείνω τ' αυτιά μα δε σωπαίνει....
Σκύβω το κεφάλι και γελά....
Αν της δείξω τα δόντια μου;