η μια και μοναδική παντοτινή κουβέντα κρέμεται απ τα χείλη μου, της είπε.
σε κοιτάω με τρυφερά μάτια καθώς αναρωτιέσαι αν η παλάμη
σου αξίζει να κρατάει την δική μου.
με βήματα γοργά, σκέφτεσαι, αν ετούτη η γη μας χωράει
να περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλο, της είπε.
μα κάθησε να δεις πως τα απογεύματα κοκκινίζουν
τα σπίτια στο έδαφος αυτό.
στο ίδιο έδαφος που θα έπρεπε να αφήνουμε πετώντας,
φτερωτοί, ανάλαφροι εσύ κ εγώ, της είπε.
μόνο με σπίθα στην καρδιά
και χωρίς φόβο.
μόνο αγαπημένοι.
μόνο μοναδικοί.
μόνο εμείς οι δυο, της είπε.
άλλος κανείς να μην χαϊδέψει το
δέρμα σου όσο αναπνέω.
όσο είμαι δω υπάρχουμε.
μα δε θα χαθείς, μη φοβάσαι.
δε θα σε αφήσω ποτε, της είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου