Stranger Than Kindness

πίσω σε εκείνη την υγρή ηρεμία.
εκεί να βρεθώ θέλω, κάτω στην άμμο χαζεύοντας τ' αστέρια.
για μια φορά ακόμα πίσω σ' εκείνη.
θέλω να ακούσω το νερό της να παίρνει απ τα αυτιά μου τις δύσκολες φωνές.
τη φωνή εκείνου.
να πω αντίο
για πάντα όμως.
και τα χέρια να βουτήξω στο δροσερό νερό
για να βρέξω τα μαλλιά μου,
να πλύνω το δέρμα μου,
και να βγάλω από πάνω μου εκείνον.
εκείνον και αυτόν τον κόμπο απ το λαιμό
που φτάνει μέχρι το στήθος.

τις ώρες που  δίπλα μου τον φέρνει,
θέλω να φωνάξω δυνατά στον δαίμονα αυτο
να τον πάρει από δω.
μου κόβει την ανάσα.
μου κόβει τη ζωή.
είναι σαν το θάνατο να μου ακουμπάνε στο κρεβάτι.
χωρίς χέρια ζεστά να με αγκαλιάζουν κοιμάμαι τότε,
και το σεντόνι σα φίδι κολοβό με γδέρνει και γελάει.

παρ τον από δω!
εδώ είναι το μυαλό μου!
δικός μου κήπος, δικό μου χωριό, δικό μου μέρος για να κρύβομαι!
 μου φτάνει το σώμα το κενό που γελά μαζί μου
δε θέλω άλλα ουρλιαχτά πίσω απ τ' αυτιά μου....

στη θάλασσα θέλω να βρεθώ.
στο κύμα.
στ' ακρογιάλι.